Μετα απο πολυ πολυ καιρο... απειρες φορες σκεφτομουν να γραψω... μια δεν ειχα internet, μια δεν ειχα χρονο, μια ημουν πολυ ευτυχισμενη η' πολυ δυστυχισμενη για να μπορεσω να σκεφτω... Οχι οτι τωρα εχω ξαφνικα εμπνευση.. Παλι δεν ξερω τι να πω.. Μονο να βριζω και να κλαιω θελω. Και αυτο κανω. Βριζω οποτε βλεπω τηλεοραση κ βριζω ετσι που δεν εχω ξανακουσει τον εαυτο μου, βρισιες που δεν ηξερα οτι υπαρχουν, δικες μου, της στιγμης, εκπλησσομαι με την ευρηματικοτητα κ τις συνθετες λεξεις μου.. Κ μετα κλαιω.. κλαιω οταν συνειδητοποιω τι εγινε (οχι τι γινεται, η' τι θα γινει) , κλαιω για τον πιτσιρικα που δολοφονηθηκε, κλαιω για τη μαμα του, κλαιω απο χαρα κ απο ενταση με την εικονα των μαθητων στο νησι που εκαναν τη δικη τους πορεια διαμαρτυριας στα στενα της Χωρας.. Ποσοι να ηταν?? 50?? 60?? με τα πανο κ τα πλακατ τους, με πληρη ενημερωση για τα νεα συνθηματα, πρωτα στην αστυνομια, μετα στο δημαρχειο, κ μετα στα πλακοστρωτα της Χωρας, κ οι γιαγιαδες να βγαινουν στα μπαλκονια κ στις πεζουλες κ να τα χαιρετανε κ να χειροκροτανε... Κ οι φωνες τους να κανουν αντιλαλο στους ψηλους τοιχους κ τις καμαρες κ να ηχουν ακομα δυνατοτερες... Πολυ δυνατη εικονα, πρωτογνωρη για το νησι. Ακομα κι εδω λοιπον...Κι απο την αλλη οι καταστροφες... Εκει μπερδευομαι.. Απο τη μια λυπαμαι τα μικρα μαγαζακια (μονο αυτα) κ σκεφτομαι πως θα ενιωθα αν ηταν κ το μαγαζακι της αδερφης μου στο κεντρο, σπασμενο κ καμμενο... Απο την αλλη δεν θελω να σταματησει εδω αυτο... Αν σταματησει τιποτα δεν θα αλλαξει.. Ισως πρεπει να πιασουμε πατο. Ξερω οτι καποιοι απλως σπανε.. Ξερω οτι αλλοι σπανε κ κλεβουν.. Ξερω οτι αλλοι απλως κλεβουν.. Κ απο αυτους που κλεβουν, αλλοι κλεβουν απο αναγκη, κ αλλοι κλεβουν για να βγαλουν κι αλλα... Δεν ξερω τι θεση να παρω. Νιωθω ασχημα που μιλαω εκ του ασφαλους (αφου το μαγαζακι της αδερφης μου δεν ειναι στο κεντρο -το γνωστο, αν η καταστροφη δεν χτυπησει την πορτα σου, χεστηκες-) .. Αλλα τελικα αν δεν γινοταν ολο αυτο δεν θα ακουγοταν κ καποιες φωνες... Οπως δεν ακουστηκαν στα Τεμπη η' στο Μαλιακο... Η' οταν "εκπυρσοκροτησε" το οπλο του μπατσου που σκοτωσε τον Σερβο μαθητη που ειχε ερθει εκδρομη με το σχολειο του το 1998 στη Θεσσαλονικη.. Εκει ημουν, ελεγα οτι δεν θα το ξεχασω ποτε, κι ομως το ξεχασα.. μεχρι τωρα.. Κ δηλαδη παντα ετσι θα γινεται?? Μα επιτελους ποσο ευκολα ξεχναμε??? Μεχρι την επομενη φορα??? Κ μετα ολα καλα?? Κ τελικα αυτη τη φορα θα αλλαξει κατι?? Η' θα γινει οπως στη Γαλλια, να αγανακτησουν οι νοικοκυραιοι απο τις καταστροφες κ να πουνε ναι, θελουμε μπατσους, θελουμε καμερες κ προστασια, τη βολεψη μας κ την ησυχια μας....???
Μπερδευομαι.. Πολυ!!! Δεν ξερω αν μπορω να εκφρασω ακριβως αυτα που νιωθω, που πιστευω κ δεν ξερω τελικα τι ακριβως πιστευω.. Λυπαμαι τον κοσμο που καταστρεφεται οικονομικα, αλλα καταλαβαινω κ την οργη, το "δεν παει αλλο"... Δυστυχως παντα καποιοι εκμεταλλευονται τις καταστασεις προς οφελος τους... Ως ποτε ομως??? Ας αλλαξει κατι... Το θελω τοσο πολυ.. κι ας ειναι βαρυ το τιμημα, για ολους μας.. Και για μενα, και για την αδερφη μου.. Για ολους μας.. Παλι απο την αρχη. Μονο να αλλαξει επιτελους κατι... Και σιγουρα για κανεναν μας το τιμημα δεν θα ειναι τοσο βαρυ οσο για τη μαμα του Αλεξανδρου... ***
